درست شکل یک دستمال کاغذی شده ام. نمیدانم دقیقا کجای بدنت قرار است تکلیفم را روشن کند. تو که سرفه میکنی من با تمام وجود برایت تا میخورم و همانجا تمام هستی به ظاهر شیک من با یک سرفه تمام میشود. من به تاریخ میپیوندم و تو دیگری را به سرنوشت من دچار میکنی. و آنقدر در کارت جدی هستی که هیچ امیدی به نجات پیدا کردن نباشد. از دستمال کاغذی بودن هم که بگذرم تشبیهاتم را میخواهم ادامه بدهم تا شاید برسم به جایی که دیگر شبیه هیچ چیز نباشم! میخواهم تاریخ را تحریف تو نکنم. امانمیشود. چیزی در تو هست که نمیگذارد .هربار خواستم کمی برای خودم هم که شده نفس بکشم تصویری از تو و همه ی چیز هایی که آن زیر میر ها قایم کرده ای در ذهنم نقش بسته و مانع شده که من به خیالبافی هایم پایان بدهم .فکر میکنم طلسم چیزی یا جایی شده ام که مرا با خود همینطور می برد به اعماق یک خواب. به خودم که می آیم میبینم از لبه ی پرتگاهی آویزان شده ام و تو نقطه ی عطف تمام این اتفاقات هستی. یعنی درست جایی ایستاده ای که چه بالا بروم و چه پایین بیایم باید از تو بگذرم! چشمانم که به تو خیره میمانند تازه متوجه میشوم نسبت خیلی نزدیکی با ناتمام ماندن داشته ام. به بیدلیل متروک شدن. من اشتباه فکر میکردم که کسی را داشته ام که گاهی هم شده قلب کوچکش را برایم بتپاند ؟.
و من ماه هاست که نخوابیده ام و شاید شبی از همین شبها به خواب بروم و چیز هایی در خواب ببینم که در واقعیت بدجور محال اند. آن لحظه است که از شوق بیدار میشوم و برای همیشه تو را از دست میدهم.
ببین من همیشه چوب خواب هایم را خورده ام
صدا میزند که باز چه دسته گلی به آب دادی؟ هیچ نمیگویم.
میدانی؟ ما یک روز میان حرف هایمان تاول میزنیم و بی آنکه در مخیله ی کسی بگنجد به طرز وحشتناکی از درد اعتیاد به حرف های هم گوش هایمان گز گز میکند و صوت میکشد. من حتی فهمیده ام دلیل همه ی نفس کشیدن های روزانه ام این است که زندگی من قرار است روزی پر بشود از زنگ صدای گوشنواز تو. سرشار از خواب آور ترین حرف ها
میخواهم اعتراف کنم که صدات مثل مخمل نرم میماند. مثل لالایی ساعت سه صبح در گوشم میپیچد ودیگر هیچ
دلم میخواهد روی کاناپه دراز بکشم و تو بیایی و حرف بزنی. بعد من بروم در تاریکی ها محو شوم و انقدر به تو فکر کنم که یادم برود زندگی دارد از شصت جا فرو میکند به شصت جام
تو ,ام ,خواب ,حرف ,مثل ,تمام ,و تو ,شده ام ,ام و ,هم که ,مثل لالایی
درباره این سایت